Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Jannie
Dag Jo,
bij toeval ontdekte ik dit prikbord, door een link op de startpagina. Ik vind je verhaal heel aangrijpend. Juist omdat ik geen oplossing voor je weet, alleen maar iets over mijn ervaringen kan vertellen.
Mijn oudste broer was veel ouder dan de rest van mijn broers en ikzelf en hij was net opgenomen toen ik geboren werd. Dit was begin zestiger jaren. Eigenlijk heb ik pas met hem leren omgaan toen ik niet meer thuis woonde. Eind jaren zeventig kon er geen dwangverpleging meer op hem worden toegepast en verliet hij voorgoed de inrichting. De terreur die hij uitoefende op ons gezin -en decennialang op mijn moeder- zal ik je besparen. Maar een schizofreen die geen medicijnen gebruikt en wel ‘aktief’ ziek is, is een gruwel voor zijn omgeving. Hij heeft de laatste 20 jaar van zijn leven beurtelings op straat en in sociale pensions doorgebracht. Soms pleegde hij hartverscheurende telefoontjes terwijl jij lekker in je warme huis zat en hij op straat in de kou zwierf. Ervaring had echter geleerd dat je je eigen bestaan op het spel zette als je hem bij je liet verblijven. We zijn hem nooit uit het oog verloren en hebben toch zoveel mogelijk geprobeerd om hem te helpen in zijn ‘zelfverkozen’ bestaan. Met geld, met kleding, schoenen, sigaretten, etc. Ook op verjaardagen en feesten was hij altijd welkom. Toen hij drie jaar na de dood van mijn moeder stierf aan een hartaanval onder de douche (54 jaar oud), was ik wel heel opgelucht. Blij dat we ons geen zorgen meer hoefden te maken, maar ook blij dat aan zijn ellendige leven een eind was gekomen. Hij was niet in staat om vriendschappen met mensen aan te gaan, laat staan een relatie. Hij was behoorlijk intelligent, maar had de emotionele intelligentie van een 4-jarige. Verder leed hij zeer onder zijn vele angsten en waanideëen. Nooit naar de tandarts of de dokter, regelmatig helse pijnen. Maar zijn ervaringen met artsen en verzorgers in de inrichting logen er dan ook niet om. Hij was panisch voor alles wat met drugs of medicijnen te maken had. Er was heel wat met hem af geëxperimenteerd. Hij bleek achteraf erg gehecht aan mijn moeder, want voor het eerst in zijn leven werd hij na haar dood depressief en voelde zich eenzaam. Hij heeft, vanuit dat standpunt bezien, een ‘milde’ dood gehad.
Jouw broer zou veel baat kunnen hebben bij medicijnen, hoeveel bijwerkingen die ook opleveren. Schizofrenie openbaart zich vaak al in de puberteit, dus hij heeft de drugs waarschijnlijk gebruikt om zijn (gevoels)leven leefbaar te houden.
Ik heb mijn broer zowel gehaat als liefgehad, maar ben wel erg aan het twijfelen geslagen over de zin van zijn bestaan. Ik weet dat het niet ethisch is om een oordeel te vellen over het bestaansrecht van een ander, maar juist omdat hij zelf zo'n moeilijk en angstig leven had heb ik me vaak afgevraagd voor wie en wat dit nou nodig was.
Ik hoop voor jou en je broer dat hij bereid is om zich te laten behandelen. Inzicht in zijn ziekte en therapietrouw (medicijnen) is het enige dat hem (en jullie) kan redden. Ik had dat ons, maar vooral mijn broer zelf, graag gegund. Wil je wel aanraden om als hij dat niet kan c.q wil, je eigen leven absoluut voorrang te geven. Hoe hard dat ook is. Anders is niet alleen hij, maar ook jij slachtoffer van zijn ziekte. Mijn broer gaf soms aan dat sommige mensen buiten de familie beter voor hem konden zorgen, dan wij. Emotionele betrokkenheid was ook voor hem lastig (al maakte hij er natuurlijk wel aan alle kanten mis- en gebruik van!).
Wens je veel sterkte in het acceptatieproces. Je broer heeft zijn eigen agenda, laat dat niet de jouwe zijn…
