voor mijn broer die in die tijd ook 20 jaar oud was en die diagnose kreeg is hetzelfde voorgesteld.
Het was voor hem ergens een plek waar die heel veel rust kreeg, en lekker ging knutselen. Hij heeft leuke dingen gemaakt in die tijd uit zijn interesses natuurlijk zoals een helraiser hoofd van gips (HAHA)..
Maar ergens was het voor hem heel confronterend om daar patienten te zien die geen moment van de dag nog bewust beleefde en waarvoor het spelletje mens erger je niet al te moeilijk was.
Het is dus ergens heel confronterend omdat er echt wel een gedachte door je heen schiet : Eindig ik ook zo???
Maar ergens ook rustgevend.
Ik denk dat het per persoon verschilt of dit helpt of niet.
Overigens bij mijn broer heeft het niets geholpen, ook dagopname niet!
dat hield hem alleen van de straat af wat zo fijn uitpakte voor onze buurt en de politie die zo fel tegen hem zijn.
Ik hoop dat als je ermee instemt het je goed gaat doen. Wie niet waagt die niet wint. Je moet jezelf gewoon afvragen: Zou het me kwaad kunnen doen om het te proberen?