de meningen zijn nog al verdeeld hierover. maar mijn mening is dat het wel een ziekte is.
en dat medicijnen helpen om er zo goed mogelijk mee te leven.
mijn zoon heeft al drie jaren het idee dat alles wat er in zijn leven misgaat dat dat mijn schuld is, ik ben zijn moeder en hou zielsveel van mijn zoon. als hij op straat loopt vind hij dat alle mensen raar naar hem kijken, en in alles wat hem niet lukt of goedgaat is hij ontzettent boos op mij en roept hij mij ter verantwoording
hij zegt dan dat ik de mensen dingen vertel en hun opstook zo te doen tegen hem
terwijl ik haast niemand hier ken.
ik was als de dood voor hem, hij dwong mijn te zeggen wie mijn contacten waren e.d. en heeft zelfs een keer mijn keel dicht geknepen.
nu heeft hij medicijnen en het gaat harstikke goed, het is een heel andere jongen.
zelfs lief en behulpzaam.
dus ik vind het een ziekte
een moeder