Wat helpt jullie?

• 

  Sylvie

  17-09-2006 10:47

  Hoi iedereen,

  Ik zal me eerst even voorstellen. Ben een 21 jarige meid, studente social work maar ook heb ik zelf een moeder met schizofrenie. Omdat ik erg geinteresseerd ben in dit onderwerp zou ik graag willen weten wat jullie helpt om de schizofrenie door te komen zeg maar. Ik heb deze info niet nodig voor school of zo maar vraag het dus puur uit interesse. Misschien dat ik zelf ooit met schizofrene personen ga werken, dat weet ik nog niet, maar deze discussie lijkt me hoe dan ook erg leerzaam.

  Ik las gisteren namelijk een site van één van jullie hier (newthinking, weet niet meer van wie het was) en daar las ik dus dat er ook andere manieren zijn om een persoon met schizofrene kenmerken te helpen dan alleen hulp van psychiaters te geven. Zoals bv in de alternatieve sector.

  Wat helpt bij jullie? Heb je meer baat bij medicijnen? Of ervaren jullie dat bijv. dingen doen die jij leuk vindt ook kan helpen? Zijn er mensen met Reiki-ervaringen? Is een vakantie een goede oplossing om alles even te ‘vergeten’ of zorgt dit juist voor stress vanwege een andere omgeving? Zoek je liever steun bij een bepaalde religie? Heb je een hobby waarbij je helemaal opleeft? Gebruik je technieken (zoals aarden) om weer met beide benen op de grond te staan? Mijn moeder bv is erg creatief en vindt steun in het christelijke geloof. Maar ze gaat liever niet het huis uit en dus ook niet graag op vakantie, behalve wanneer ze naar familie gaat in het buitenland.

  Ik ben benieuwd naar jullie reacties.

  Groetjes,

  Syl.
• 

  noix

  17-09-2006 11:05

  Hoi sylvie,

  Ik denk dat het altijd een combinatie is van pillen (als je die gebruikt) en je leven aanpassen.

  Ik ga bijv. niet op vakantie, omdat ik niet tegen het gebrek aan structuur kan.

  Verder ben ik erg creatief en daar haal ik veel uit.

  Gelovig ben ik niet, wel lees ik veel filosofie, wat ook veel over zingeving gaat, maar dan krijg je alleen nooit een antwoord, je komt met vragen te zitten.

  Alternatieve behandelingen daar heb ik het niet zo op.

  Hoe gaat het met je moeder?

  Heb je een goed contact met haar?

  Groet noix
• 

  Sylvie

  17-09-2006 14:48

  Hoi Noix,

  Bedankt voor je antwoord

  Met mijn moeder gaat het redelijk goed. Ze heeft iig ziekteinzicht. Laatst heeft ze wel moeten verhuizen en dat is natuurlijk stressvol gelopen. Gelukkig heeft ze geen pychose gekregen, daar was ik wel bang voor. Ze zit wel in de rommel even, maar ze zit er niet zo mee. Ze slikt ook pillen, clozapine en slaappillen. Er komt alleen nauwelijks bezoek en ze kent ook niet veel mensen maar ook dat vindt ze niet erg. Mijn contact is wel redelijk goed. Ik probeer haar iedere week te bezoeken. Ze heeft ook de verzorging voor 2 katten op zich genomen. Dit gaat meestal wel goed. Toch heb ik de katten liever bij me omdat er een paar ervaringen zijn geweest waarvan ik niet zo blij geworden ben. Helaas staat mijn huisbaas katten niet toe…

  De katten zorgen er iig wel voor dat ze iets omhanden heeft en dat ze tegen ze kan praten anders zegt ze ook zo weinig.

  Ik zou eerlijk gezegd ook niet meer met mijn moeder willen wonen. Ze is nog steeds erg wantrouwig tegenover andere mensen maar dingen als boodschappen doen, schoonmaken etc gaat prima. Ze kan wel zelfstandig leven maar ik houd haar af en toe toch wel even in de gaten. Ze is nooit agressief maar altijd heel rustig. Ze heeft al heel lang geen psychoses meer gehad maar ze is wel altijd bang dat er dingen van haar gestolen worden. Tja nu ik ouder ben kan ik er wel beter mee omgaan. Denk dat het ook beter voor haar is dat ik uit huis ben en niet meer dat kleine meisje ben wat ik ooit was. Hoeft ze zich ook minder druk om me te maken.

  Ik hoop dat er nog meer reacties zullen komen

  groetjes,

  Syl .
• 

  noix

  17-09-2006 14:57

  Fijn dat je moeder psychose vrij is, al zo'n tijd.

  Beetje achterdocht hou je toch is mijn ervaring, ook al slik je medicatie,

  Het klinkt wel een beetje eenzaam, maar als ze dat zelf niet zo ervaard is dat ook okay.

  Groet noix
• 

  Sd

  17-09-2006 20:22

  Hoi,

  Wat je vertelde over de angst dat dingen gestolen worden herken ik ook bij mijn beste vriend.

  Altijd bang dat er ingebroken wordt, overdreven veel sloten enz.

  Hoe gaan jullie hiermee om?

  Sylvie zeg jij tegen je moeder dat ze niet zo bang moet zijn en dat het een ‘beetje onzin’ is. of laat je haar gewoon gaan.

  Zou het nut hebben om steeds tegen iemand te zeggen dat ze niet bang hoeven te zijn?
• 

  Sylvie

  17-09-2006 20:34

  Hoi Sd,

  Ik probeer echt steeds te zeggen dat er niemand naar binnen kan, dat er niks te stelen valt enz. Maar het wil er bij haar niet in. Ik weet eerlijk gezegd niet of het de schizofrenie is of dat ze dingen gewoon kwijt is dat ze beweert dat er dingen gestolen worden. Meestal weet ik wel waar de ‘gestolen goederen’ liggen en dan laat ik dat ook meteen zien. Maar toch blijft ze achterdochtig. Ik denk eerlijk gezegd niet dat het helpt om te zeggen dat wat ze zien onzin is omdat mensen met schizofrenie toch in een andere wereld leven dan mensen zonder. In hun wereld is alles waar en dan komt er even iemand vertellen dat er niks van waar is. Ik denk alleen dat je dan nog meer afstand creëert tot de ander. Ik luister wel altijd naar haar verhalen maar ik reageer er nauwelijks meer op. Het kost te veel energie om te reageren en uiteindelijk gelooft ze toch wat ze zelf denkt.
• 

  noix

  17-09-2006 21:08

  triest verhaal sylvia, maar eerder schreef je nog dat ze wel ziekteinzicht had, dan zou ze ook dingen van jou aannemen als jij zou zeggen deze achterdocht hoort bij je schizofrenie.

  Ik denk dat het wel kan helpen om een mens minder angstig te maken, ook al moet je steeds in herhalling vallen.

  groet noix
• 

  anneke

  18-09-2006 06:39

  Hallo Sylvie

  Ik ben moeder en heb een thuiswonende zoon van 19 jaar met schizofrenie.

  Hij is op dit moment opgenomen i.v.m een psychose.

  Ik hoorde laatst dat de verpleging tegen hem zei je bent bang dat je hart eruit wordt gehaald met het zijn jouw gedachtes en jij ervaart het als echt alleen gedachtes zijn niet echt.

  Sinds ik dit hoorde zeg ik dit ook tegen hem en hij weet nu wel ook omdat de psychose aan het verminderen is dat het toch niet helemaal echt is.

  Misschien helpt het ook wel om de angst bij je moeder te verminderen door te zeggen het zijn gedachtes en blijf vooral zeggen dat je het begrijpt .

  Groetjes Anneke
• 

  roy

  18-09-2006 23:11

  Ik doe wat vrijwilligerswerk om de dagen door te komen, slik medicatie en zorg voor veel rust. Ik slaap 11 to 12 uurtjes per dag.

  Ik woon ook zelfstandig en voel me soms wat alleen. Ik durf eigenlijk ook geen relatie meer aan te gtaan door de medicatie is mijn libido achteruit gegaan en heb ik vrij weinig interesse en faalangst bij seks.

  Ik ben momenteel wel zoekende naar meer houvast in het leven, vertrouw vrienden en familie een stuk minder dan voorheen.

  Soms denk ik wel eens dat ik voor het echtje moet gaan werken. Maar ik weet niet of ik dat wel aankan. Ik heb snel problemen met werkgevers, omdat die geen bal van me snappen net als zo ongeveer de hele wereld. Ik heb best wel een tijdje gewerkt en dat ging niet zo gemakkelijk. gesprekken zoefden dan altijd door mijn hoofd en ik kon nooit slapen, ik was lichamelijk en geestelijk vaak totaal uitgeput. en heb daar veel angsten aan over gehouden met betrekking tot mijn lichaam.

  Ik denk heel vaak dat ik doodga en dat is erg vervelend.

  Ik probeer mezelf wel in de relaiteit te houden maar ik krijg geen grip op mijn wereld ik ben erg onstabiel en weet nooit wat ik wil enzo.

  Ik zou best wel wat meer initiatief kunnen tonen maar dat zit er niet in denk ik bij mij.

  Religie heeft me toen ik echt in diepe nood zat niet kunnen helpen, ik kan op de 1 of andere manier niet geloven.

  Ik schaam mezelf nog steeds omdat ik mezelf niet onder controle heb en dat mijn angsten het winnen van mijn rationele verstand.

  De psychiater zegt dat heel veel komt door de schizofrenie, maar uik denk dat het komt door ik. Ik kan het gewoon niet het is te groot voor mij het leven. Ik weet niet wat er van me verwacht wordt. Ik durf niet met mezelf de strijd aan te gaan, ben bang voor de stress die daar uit voorkomt en de gevolgen die dat weer kan hebben.

  Ik voel wel dat ik een beetje vast zit.

  En weet hier eigenlijk niet uit te komen, kijk ik ben niet depressief meer ofzo, maar wel diepongelukkig op veel momenten, maar daar hebben ze geen pillen voor.

  bedankt voor het lezen.

  groetjes roy
• 

  Sylvie

  19-09-2006 11:42

  hey Roy & Anneke,

  bedankt voor jullie reactie.

  @ Anneke, idd goed dat je dit doet, ik zou het ook vaker moeten zeggen.

  Ik heb nog meer vragen voor je Roy

  Wat voor vrijwilligerswerk doe je dan eigenlijk? Ga je veel met mensen om? Lijkt het je niks om bv de Weenergroep ofzo te werken of is dat toch een stap te ver?

  Komen er wel eens mensen op bezoek? Heb je nooit gesprekken met een therapeut?

  Ik vind het wel interessant om te zien dat je toch wel vrijwilligerswerk doet en zelfstandig kunt leven. Heel naar voor je dat je van die enge gedachtes hebt. Denk je niet dat het doen van een sport zou kunnen helpen om de stress weg te halen en je hoofd leeg te maken? Of is de stap daarna te stressvol zeg maar?

  Hoop dat je een keertje de energie hebt om deze vragen nog te beantwoorden.

  groetjes,

  Sylvie.