school

oke, zal nu reactie proberen te geven want het lukte al hele tijd niet. Ik hoop echt dat je dit niet verkeerd opneemt. Ik spreek nu uit mijn thuissituatie maar ook wat ik bij leeftijdsgenoten zag.

Ik heb een paar inrdukken opgedaan uit wat je zegt, herkenningspunten.

'Het maakt niets uit als hij maar gelukkig is'. Die zin herken ik van mijn moeder. Tot paar jaar geleden zag ik geen problemen. Slechte relatie met vader, enorme goeie relatie met moeder. Toen is ze weggegaan en ergens deed het me niet zoveel, heel vreemd. Misschien had ik me al een tijdje afgesloten om het niet te voelen.

'Weten jullie wat hard is en pijn doet een zoon te hebben die tot zijn 17e nergens last van had.

En nu door zijn ziekte schizofrenie eigenlijk weinig kan en weer naar school wil maar de school staat er sceptisch tegenover maar ik probeer alles voor hem om zijn droom waar te maken.

En dat is weer naar school gaan

Moeder van Dave 20 jaar'

Ik lees ontmoediging, frustratie en hulpeloosheid. Ik las ergens anders ook een tekst van je maar ik weet niet meer waar die staat maar daar haalde ik ook heel wat uit maar kan daar dus niet echt op reageren. Een moeder wil meestal alles voor haar kind. Ze heeft het 9 maand gedregen dus is de band meestal ook sterker. Ik merk dat je veel wil doen maar niet weet wat te doen. Ik zag niets verkeerd aan mijn moeder haar doen tot ze vertrok en alles anders werd. Toen begon ik stilletjesaan dingen te zien die me voordien niet opvielen. Toen ik opgenomen was kon het me allemaal niet schelen en ging ik nog meer achteruit. Voor mij voelde het aan alsof niemand er nog was dus moest ik ook niet vechten. Huilde iemand teveel, isoleercel. De behandelingen waren niet aangepast en velen komen er erger uit of zitten er veel langer dan ze moeten omdat ze niet juist behandeld worden. Thuis heb je daar geen zicht op. Als ouder geloof je wat ze zeggen want een kind zo thuis houden gaat ook niet. Maar soms is zo iets zo lang niet nodig, heb je genoeg met een paar dagen en geen maanden.

Mijn moeder was altijd overbezorgd, werd daar ook wel mee gepest dat ik een hechte band had met mijn moeder. Ik ben nu 26 en kreeg/krijg veel commentaar dat ik niet spreek enzovoort. Ik krijg op mijn dak voor iets wat ik aangeleerd heb in mijn jeugd en dat gaat niet zomaar weg. Zeker niet als de andere personen niet beseffen dat ze het verkeerd doen. Ik ben niet slecht behandeld maar er zijn een paar belangrijke dingen verkeerd gedaan, niet bewust maar genoeg om me daar veel mee te beinvloeden. Een vriendin pusht me op een manier dat het niet echt pushen is. Ze praat positief en als er iets negatief is maakt ze dat ik het anders ga zien. Vroeger werkte dat niet, ik had teveel invloeden van thuis.

Vaak is het grootste probleem …. mensen die te dicht bij je staan. Mijn moeder ging altijd praten in mijn plaats. Men zei altijd dat ik niet praatte maar ik kreeg de kans niet want mijn moeder antwoorde automatisch, zelfs over de stomste dingen. Ik had het niet door en dat raak je gewoon maar heel soms viel het personen op dat mijn moeder teveel in mijn plaats praatte en wilde ze het van mij horen. Nu kwam ze terug en ging ze dat weer doen maar nu had ik het genoeg door en dat ergerde me ook. Ik nam iets in de winkel en die zei dat ze gesloten waren en ik antwoorde dat het voor thuis was om in te vullen maar in die zin had mijn moeder me onderbroken om te zeggen dat we dat thuis invullen. Deze keer heb ik gewoon harder gepraat en gezegd dat ik dat al zei… het is subtiel maar als dat heel je leven gedaan word dan word je ergens onderdrukt en ga je ook die gevoelens erbij krijgen en ontwikkelen.

Voor mijn moeder maakte het niet uit wat ik deed als ik maar gelukkig was. Maar ze gaf wel te kennen dat ze liever dat en dat wilde, subtiel….en niet bewust.

Aan de ene kant voelde ik steun maar aan de ander kant weer niet. Wij hebben nooit emoties getoond in onze familie, of in de families van mijn ouders. Ik kan ze het dus niet kwalijk nemen want ze hebben veel van hun ouders geleerd. Ondanks dat ze zeggen dat ze anders zijn merk ik dat er zoveel gelijkenissen zijn en elke generatie word erger, vooral bij de mannen. Ik heb de indruk dat vooral de vrouwen in beide kanten meer anders reageren en echt tegengaan. Mijn broer, vader, en zijn vader lijken op elkaar. Als dat van elk gezegd word zijn ze kwaad en word er ook op gereageerd. Ze trekken ook elkaar meer mee. Mijn vader uitte zich enorm, mijn broer begon er toen ook mee en toen staken ze elkaar nog eens meer op. Was de situatie niet veranderd was het ver genoeg gegaan. Dit was maar 2 jaar maar dat had al enorme gevolgen voor iedereen, wat moet het dan zijn als je heel je leven op een bepaalde manier behandeld word. Ik werd gebrainwash aonder dat ze het besefte en na 2 jaar begon ik ook al wat trekken te tonen en ging ik dingen gaan geloven of anders zien, ze deden het uit frustratie, liefde, haat…

Je staat erg dicht bij je zoon heb ik het gevoel, te dicht denk ik. Nu op zich is dat niet erg maar op de ander kant wel. Het zijn bepaalde dingen die moeten verander worden maar dat kan een mens zo niet oordelen vanaf een forum. Ik ken je zoon ook niet dus ik weet ook niet wat er speelt.

Wat mij thuis heel erg opviel na alle veranderingen. Ik was ergens de oorzaak dat alles verkeerd ging, omdat ik zo depressief was en zoveel opnames had enzo en mijn pa ook zo vaak depri was. Toen ging mijn moeder weg en begon ik al te veranderen maar mijn vader niet en ik werd weer depressiever door hem. En toen zijn mijn moeder ‘zie je nu wat het voor mij was’. Maar, ze is teruggekeerd en bijna alles is weer als vroeger. Alleen heb ik veel meer geleerd en merk ik dat er dus constant in een subtiele manier negatief gedaan word. Ik wil alleen wonen, ik zal het nooit aankunnen, het kost teveel geld , ik kan het al niet en dat meer. Na die zinnen word ik depressief en denk ik dat ik beter dood kan zijn omdat ik niets kan. Op deze manier klinkt het stom maar ik kan ook niet alles gaan uitleggen hoe ik bij dat gevoel kom. Als het gebeurt bel ik naar een vriendin omdat ze me dan weer oppept. Ze zegt me dat ik het wel kan. En soms overdrijft ze daarin maar het geeft me wel positieve energie om tenminste te proberen. Bij mijn ouders wil ik al niet meer proberen omdat het ondenkbaar lijkt. En daarom woon ik nog altijd thuis, werk ik niet en zit ik opsloten. Voor andere mensen en thuis ben ik lui, profiteer ik en doe ik geen moeite. Vicieuze cirkel waardoor ik me weer negatiever voel. Mensen zeiden tegen mij ‘ik kan toch niet eeuwig je handje vasthouden of men kan dat toch niet eeuwig doen’. Wel, ik ben 26 en heb het dus wel nog nodig door de manier dat ik opgevoed ben. Door die manier voelde ik me ook nog eens minderwaardig op therapien. Je hoorde van mishandelingen en nog meer terwijl ik dat allemaal niet heb ge had. Eigenlijk had ik een positieve thuis, alleen met een paar mankementen die door mijn karakter en maatschappij en gezinsituatie versterkt zijn en dit als uiting hebben. Ik wil alleen gaan wonen maar ik heb idd nog een handje nodig dat iemand dat voor mij regelt. Dit is voor mij nu de grootste stap in mijn leven wat heel veel kan veranderen. Iedereen riep dat ik het niet zou aankunnen en me zal laten gaan en dat meer ondanks dat ze me liever weg willen. Ik geloofde dat al die tijd met alle gevolgen. Vriendin geeft wel positieve manier, de enige waardoor ik wel dingen anders ging zien en meer in mezelf ging geloven. Eens ik alleen woon zal het zeker wat geven, ik zal lang nodig hebben om te settelen maar eens ik meer zeker ben denk ik dat ik meer kan groeien op een postieve manier. Ik ben heel gevoelig voor dingen die mijn moeder doet of zegt. Ik draai dag en nacht om. Ergens wist ze waarom ik dat deed maar dat lijkt ze te vergeten zijn en ze laat zich beinvloeden. Als ik dan opsta en ik kom beneden kan ze soms kwaad kijken, op een bepaalde manier. Dan kan ze uren niets meer zeggen. Dat beinvloed me enorm dat ze zo doet en ik word er depri van en wil dan weer uiten en slechte manieren. In plaats van het op een goede manier te behandelen waardoor ik weet waarom ik dag en nacht terug normaal moet leven. Ik krijg kritiek op de manier dat ik leef waardoor ik het niet kan veranderen. Ik ben geen persoon die beter presteert op kritiek en gepush, dat doet het tegendeel. En de maatschapij is zo waardoor dat heel veel doet met mensen als ik. En daarom zie ik al dingen niet echt als ziektes. Er zijn er een heleboel die niet ziek zijn maar door manier van leven word hun gedrag en karakter niet op een postieve manier beinvloed. Meer en meer kinderen krijgen problemen maar daar is ook een reden voor en dat heeft niet met hun zijn alleen te maken. Zoveel moeten voldoen aan alles, zoveel richtlijnen, zoveel matrialisme en weinig connectie met mensen …

Mensen evolueren, maar er komt een tijd dat ze dit alles niet meer aankunnen. En het is zichtbaar, enorm veel depressies, aandoeningen, ziektes, zelfmoorden…en het word erger. Ik hoop dat het met de jaren toch beter word want nu is het dweilen met de kraan open. Opvoeding begint vanaf het begin en ligt niet alleen bij ouders. En nu lijkt het alleen een opstapeling van dingen die verkeerd gaan waardoor een persoon evolueert. Ik val je dus niet aan Anneke maar er zijn paar kleine dingetjes die grote gevolgen kunnen hebben. Ergens las ik dat je zoon 7 maanden in de isoleercel zat. Ik weet niet in welke omstandigheden maar zo lang mag je gewoon niet opgesloten worden. Zelfs al ben je ziekk, de manier dat je verteld heeft het naar mijn zien nog erger gemaakt misschien. Als ouder doe je wat goed is voor je kind en als ze zeggen dat hij dat of dat moet dan zal je dat doen, als die maar gelukkig word. Je gaat er vanuit dat ze het wel moeten weten want anders doen ze niet wat ze moeten doen. En dat vind ik erg want daar word misbruik van gemaakt. Ik werd verkeerd behandeld, vooral bij 1 opname was het echt erg. Daar kreeg je werkbladen en als je iets niet goed deed kreeg je punten, zat je eronder zakte je. Erboven kon je meer. Maar ik was depressief en zakte dieper en dieper en als ze dan nog eens je op die manier naar beneden duwen helpt dat ook niet. Ik zat diepste dat je kon zitten, niemand had zo ver gezeten. Ik deed zelfs de gewoonste dingen niet meer, ik kon niet, mijn lichaam en geest was uitgeput. En dan gingen ze nog dreigen met isoleercel en werd ik op manieren behandeld dat zeker niet nodig is. Mij lijken het nu heel gefrustreerde mensen en zaten ze op de verkeerd job. Ik ben niet de enige die zo denkt, iedereen die ik erover hoor praten praat slecht erover zonder zelfs mijn verhaal gehoord te hebben. Ik dacht dat het na al die jaren meer verbeterd was. Als je me daar zou steken dan zou ik na een tijd weer heel diep zitten en pogingen doen.

Ik ben door al die dingen moeten gaan om zo ver te komen en dit in te zien. Ik mag al blij zijn dat ik dit inzie want er zijn er die het hun hele leven niet zien. Vroeger dacht ik heel vaak terug aan vroeger, ik wilde terug kind zijn en wil weer naar die tijd. Maar dan besef ik dat ik bv mijn dieren nooit had gehad en daar mag ik niet aan denken, degene die mij erdoor gehaald hebben. Door alles ben ik dieren liever gaan zien en dat is dus mijn doel geworden waardoor het ook mijn redding was. Ik ben nu zo ver dat ik al die gebeurtenissen niet meer extreem haat. En het is ook niet de bedoeling dat nu iedereen zo'n dingen meemaakt. Er zijn er heel wat die nooit zo ver kunnen raken door verschillende omstandigheden en dan zullen ze heel hun leven ‘erge’ problemen hebben.

Positieve stimulering doet heel wat, vooral de kleine. Te groot kan ook verkeerd werken omdat het onhaalbaar lijkt. De school is er niet positief over en hij raakt ontmoedigd. Denkt misschien dat hij nergens goed voor is. Waarom beslissen ze in zijn plaats. Dat word zo vaak gedaan. Er word ook tegen advies ingegaan en dan hoor je dat mensen blij zijn dat ze het gedaan hebben, dat hun kind veranderde. Een mens veranderd en het is niet omdat hij voordien niet kon dat hij dat nooit zal kunnen.

Ik zocht terwijl even op internet om tegen advies iets te doen. Kom ik op een blog over een kind van 10 jaar. Ik ben 26 en lijk veel herkenning te zien hij een kind van 4 jaar hoe ik vroeger was. Deze ouders zijn snel begonnen met hulp terwijl dat bij mij lang duurde. Toen er hulp was was dat niet genoeg waardoor ik steeds verder raakte. Hele kleine dingen zijn niet in de kiem gesmoord toen ik klein was en het is erger en erger geworden tot het zo ver komt dat je enorm veel problemen krijgt. Na verder te lezen zie ik nu dat het het kind haldol en ritalin krijgt terwijl hij duidelijke tekenen van ‘paranormale’ gaven vertoont, hsp. Ik vind het gewoon erg, dat een psychiater beslist om die dingen te geven vanuit zijn punt. Het paranormale, je kan het niet zien dus bestaat het niet. Bestrijden met pillen dus, zo'n zware middelen. Ik lag al tegen de grond, wat moet dat doen met een kind. Zijn geest volledig versuffen tot er niets van overblijft. Ik weet dat ouders alles willen doen maar vind het erg dat de hulpverlening alleen maar een bepaalde weg opgaat. Dit kind spreekt echt over aura's en ziet mensen die er niet zijn. Om die leeftijd sprak ik nog niet over die dingen en hij is daar zo angstig van enzo omdat hij er niet mee kan omgaan met alle gevolgen van dien en nu krijgt die pillen (voer voor Brian). Ze zeggen ook dat mensen met die aandoening later kans hebben op psychoses. Ik herkende zoveel, de evolutie in de blog klopt gewoon, spijtig genoeg. Je mag zeggen wat je wil. Er zijn kinderen mensen die echt ziek zijn maar ik heb gewoon het idee dat het al vroeg begint en bij sommigen is het echt niet zichtbaar en opeens knapt het als een bom.

Sorry Anneke, ik wilde echt een reactie naar jouw toe typen maar ik ben zo druk dat er van alles door mijn hoofd spookt, te veel afleiding en daarom heb ik nog niet echt kunnen zeggen wat ik wil.

Kan je zoon niet naar een andere school gaan, of zou vrijwilligerswerk niets zijn of deeltijds. Of deeltijds naar school.Misschien hangt hij teveel vastgepind aan school waardoor hij vergeet dat hij andere goede dingen kan. Ik moet later reageren, het is nu veel te laat en ik reageer nu niet meer zuiver.

Welkom op het forum van startpagina!

anneke

ruba

Silent D

anneke

Brian

Silent D

Brian

anneke