Proficiat

• 

  Silent D

  09-10-2007 06:03

  Het is hun weer gelukt om me zo ver te krijgen. Had niet gedacht dat het nog zou lukken. Ik ga meer en meer achteruit, en ben nu al weer bezig met dieten (hongeren) om toch maar ergens grip op te hebben. De rest probeer ik heel goed in onder druk te houden want eens ik loslaat op al die verslavingen is het weer moeilijker te stoppen. Enorm paranoide, en op alles willen ingaan omdat ik denk dat ik dingen kan veranderen en gewoon dingen willen veranderen. Achter alles iets zien, tegen niets meer kunnen. Zat al weer te denken dat ze pillen ofzo in mijn eten doen omdat ik weer zo'n raar gevoel in mijn lijf heb en een rare nasmaak maar ik weet wel dat het niet kan omdat ik maar heel weinig eet en die dingen door mij gecontroleerd zijn (door niemand anders gemaakt buiten de fabriek dan). Begin gewoon iedereen te wantrouwen, denk dat ze allen een spel spelen.

  Het stomme, het is nu zo snel achteruit gegaan omdat ik een brief kreeg voor een gesprek om mensen aan het werk te zetten. Reageer ik daar niet op dan verlies ik mijn uitkering en dan kan ik evengoed er een eind aan maken want ik spaar nu al dat geld op om alleen te gaan wonen omdat ik thuis nooit mijn eigen weg zou kunnen gaan. Er zijn teveel zaken die ik moet aanpakken voor ik kan gaan werken. Ik heb heel wat geleerd die laatste jaren en ik weet nu dat er ook veel zaken niet aan mij alleen liggen. Alleen is het nu nog moeilijker omdat ik weet hoe ik zou kunnen zijn en wat ik had. Om alleen te gaan wonen is er ook nog teveel nodig dus hier blijven was de tussentijdse oplossing. Maar nu zijn dingen thuis veranderd waardoor ik weer achteruitga. Als ik hier blijf word het erger of ik moet de steun krijgen van anderen zodat ik positiever kan gaan zien, en misschien met behulp van een hulpverlener zodat ik sterker word en de stappen kan gaan zetten om gelukkiger te worden.

  Alleen, ik vind het moeilijk. Ik voel dat ik nu moet aanpakken voor het erger word en er helemaal geen grip meer op heb. Aan de pmssymptomen kan het niet liggen want de grootste zijn nog maar passeert.

  Thuis kunnen ze niet omgaan met dingen en als ik dan wat meer geprikkeld ben reageren ze nog harder terug of word de negeer of discussietechniek toegepast wat het nog erger maakt. Als ik naar de psychiater ga zal hij me misschien willen opnemen aan de hand van wat ik vertel maar wat ik niet zal doen. Ik vind het gewoon rot dat hij nu weer dit zal zien en mij als ‘ziek’ zal zien terwijl ik al paar jaar beter dan ooit was. Zolang dat ik redelijk uit de ‘maatschappij’ blijf gaat het eigenlijk heel goed met me. Ik heb dan geen drang om mee te doen of te moeten voldoen aan alle eisen. Dan kan het me eigenlijk niet schelen dat ze me een kluizenaar vinden, zolang ik gelukkig ben. Maar nu pushen ze me en gaat het enorm achteruit. Ik ben zeker niet trots dat ik op een uitkering leef en liefst hield ik het zo kort mogelijk. Maar hoe meer druk ik krijg hoe langer ik op die uitkering moet terugvallen omdat ik daar allemaal niet mee omkan. Ik was al zo ver dat ik al wat zat te zoeken naar werk terwijl ik niet dacht dat ik dat ooit nog zou doen. En nu dit, het is te snel en nu raak ik helemaal van slag. Op deze manier me pushen en laten werken zal nooit lukken. Ik houd het misschien een maand vol en dan zit ik weer op diepgang en mag ik weer veel geld kosten aan alles om me weer wat ‘normaler’ te krijgen. Ik vind het zo stom en rot dat ik door zo'n stomme dingen helemaal het noorden kan kwijt raken. Iemand zei hier eens dat niemand tegen gepush kan maar ik bedoel dus gepush door stomste dingen. Gewoon een brief met die naam erop was al genoeg om weer de bekende symptomen te krijgen. Me wakker maken op een uur dat ik niet verwacht ervaar ik als gepush. Ben dan ook enorm paranoide als ik juist wakker ben en mijn lichaam is nogal zwak en misselijk zijn.

  Dat zijn toch dingen die een normaal mens niet heeft. Ik zie dit niet als een depressie want ik deed andere dingen bij een depressie. Ofwel is de depressie gewoon in heel mijn leven aanwezig geweest waardoor ik het als normaal zie.

  Ik wil naar de psychiater gaan maar dan ben ik bang dat er camera's staan of alles opnemen pfff. Pillen wil ik ook voor zoveel dingen niet nemen maar nu raakt het weer te ver en ik voel dat het weer uit mijn handen glipt en dit wil ik niet meer. Maar ik ben ook bang voor de medicatie. Degene die ik staan heb had vorige keer zoveel bijwerkingen. Ik wil ook tegen niemand zeggen dat ik er neem maar dan krijg ik al die bijwerkingen en zal ik daarop weer commentaar krijgen waardoor ik weer slechter word. Ik slaap nu al lang , en omgekeerd ritme en als ik nog eens de medicijnen neem word het nog erger. Je komt er ook zo van bij.

  Ik kan ook niet zomaar om een recept gaan met al die fobies, dan moet ik al wachten tot er iemand mee kan of me kan voeren. Ik weet niet meer wat te doen. Als het te erg word zal ik die risperdal wel even nemen. Alhoewel ik oppeens besef dat ik nog een heleboel soorten pillen liggen heb die ik gespaard had, misschien zitten er tussen voor paranoide gedachten en depressie.

  Wat gebruiken jullie en wat voor effect heeft het allemaal?

  Vind het allemaal zo lastig. Ik probeer dan contact te houden met de mensen op internet maar dat lukt ook al bijna niet meer door al die gedachten in mijn hoofd. Aan de buitenkant zien ze thuis misschien niet veel maar aan de binnenkant zit mijn hoofd barstenvol. En dat vind ik zo lastig. Aan de ene kant wou ik dat het duidelijk zichtbaar was, of levensbedreigend… misschien kreeg ik dan wel meer positievere reacties van hen. En op de manier hoe ze nu thuis reageren helpt ook niet om me beter te voelen. Als het niet aan die vriendin lag was ik er al lang onderdoor gegaan. Misschien is het nu eigen aan dit alles, dat ik nu weer zoveel bevestiging wil en het gewoon zo hard mis. Alles lijkt dubbel zo hard aan te komen, rotgevoel….stomme cirkel…stomme moi omdat ik het niet doorbreek en mijn eigen leven start.
• 

  roy

  09-10-2007 22:38

  Hoi silent,

  ik heb natuurlijk niet heel je verhaal gelezen, dat red mijn concentratie niet.

  Je schrijft in het begin over een raar gevoel in je lijf, kun je dat misschien wat beter uitleggen.

  Ik heb ook vaak vreemde gevoelens in mijn lijf.

  En verder kan ik je aanraden even niet teveel media (tv, internet, radio) te gebruiken..

  Blijven knokken he!

  sterkte roy
• 

  mpol

  10-10-2007 20:21

  Ik vind het moeilijk om te reageren maar waag toch een poging.

  Ik vind het stukje over dat ze iets in je eten doen wel wat psychotisch klinken, samen met dat stukje dat iedereen je onder druk zet, en hoe je daar dan op reageert. Ik ben geen psychiater, maar mij klinkt het niet als pms alleen. Ik zeg niet dat je schizofreen bent, maar iets in die richting lijkt er wel te zijn.

  Verder denk ik dat je verstandig bent als je constructief naar je situatie kijkt en hoe je verder wilt met je leven. Ik weet je leeftijd niet, maar thuis is het niet allemaal koek en ei. De ene keer genegeerd worden, de andere keer een zware discussie krijgen lijkt me niet goed. Je geeft zelf aan dat je liever niet aan zelfstandig wonen begint. Is een compromis niet een idee? Iets als een gemeenschappelijk woonverband. Ik weet niet wat voor opties daarin bestaan, en wat er bij jou zou passen, maar het is een idee waar je naar zou kunnen kijken. Begeleid kamerwonen project, of een woongemeenschap voor mensen met een psychiatrische achtergrond als het RIBW?

  Over je meer urgente probleem… Wat staat er concreet in die brief, heb je een afspraak met iemand van het UWV of de sociale dienst? Is dit een arts of een arbeidsdeskundige? Dit hoeft niet gelijk te betekenen dat ze je aan het werk willen hebben, al zou dat best ook wel zo kunnen zijn. Ik kan niet in hun agenda kijken, en jij trouwens ook niet. Ik denk wel dat het belangrijk is om rustig te blijven. Je zegt dat je nog wat geld achter de hand hebt. Je woont nog thuis, dus je hebt geen zware vaste lasten. Mocht er een verkeerde beslissing uit komen rollen dan kun je het wel even uitzingen, en andere stappen ondernemen om weer een uitkering te krijgen.

  Ik neem aan dat het meest voor de hand liggende plan is om het gesprek dat je hebt af te wachten, en te kijken wat daar uit komt rollen. Risico is dat er dan besloten kan worden om per direct je uitkering te stoppen. Je zou dus ook andere stappen kunnen overwegen. Iets dat ikzelf zou doen is toch een psychiater in de arm nemen. Je zou een cognitieve therapie kunnen gaan volgen, die je wat meer duidelijkheid in je problemen kan geven. Een psychiater kan ook overleggen met een arts van het UWV over of je werk aan kunt of niet. Een arts van het UWV zal dat zeker in overweging nemen. Het lijkt me verder dat medicijngebruik in overleg gaat, en dat jij uiteindelijk bepaalt wat er wel of niet gebeurt. Ik denk dat medicijnen voor een paar dagen slikken weinig zin heeft, ze werken toch pas het beste over een langere tijd. Bij de meeste medicijnen krijg je eerst de bijwerkingen, dan pas de werking.

  Ook denk ik dat het handig kan zijn om iemand mee te nemen bij gesprekken die belangrijk zijn. Iemand die begrijpt waar je staat en voor je op kan komen. Heb je geen broer of zus, of die vriendin die die rol op zich kan nemen?
• 

  Brian

  10-10-2007 21:23

  Je bent het product van jaren van psychoterreur door schaduwregeringen. Binnenkort wordt het heel lang slecht weer, klimaatspsychose. Gelukkig komen er als troost dan fijne feesten waarop we alle maal mogen komen. Dan neemt de zon haar nieuwe positie in en volgt de grote reset. Dan na ongeveer twintig jaar volgt hergeboorte van de mens als geslachtsloze consument met houdbaarheid van 40 jaar. De jaren die we nu maken zijn zo saai en onmogelijk om het daarna zo leuk mogelijk te hebben. Je kunt afwachten en niets doen en doen alsof je gek of schizofreen bent, je kunt ook een signaal aan die genoten afgeven die misschien het besef niet hebben of er wegens geld niet aan willen hoe ver het alles al gevorderd is. Een kwetsbaar punt voor de samenleving die rest, ook wel beschaving genoemd, is de leugen die vrijheid genoemd wordt. Grote nederzettingen gaan er prat op dat het in hun communitee vrij en zorgeloos leven en werken is. Ze doen er alles aan om dagjestoeristen bij bossen te laten verblinden aan hun welzijnsfacades. Ik stel voor om een groepszelfmoord op touw tezetten op een plaats waar het onzettend leuk en vrij en onbezorgd vertouven is.

  Zon evenement brengt wereldwijd zoveel slechte pr dat bij afzegging van het gebeuren vast een aardige eurosomma is op te strijken.
• 

  Silent D

  13-10-2007 05:29

  Ik heb veel lichamelijke klachten maar deze vallen er meer buiten. Nu van dat ander weet ik niet of ik het nu echt voel of dat mijn geest het gevoel aanmaakt en dat maakt het dan weer raar… ik bedoel dat ik achterdochtig raak en dat iemand me pillen toedient zonder dat ik het weet. Aan de ene kant weet ik dat vele dingen gewoon in mijn hoofd zitten maar aan de andere kant wil ik ze geloven of probeert het met te overtuigen dat het allemaal slecht is. Het is een soort van overdosisgevoel dat ik heb. Ik heb nam in het verleden regelmatig lichte overdosissen om even weg te kunnen zijn en mijn lijf heeft nu die gevoelens. Een nasmaak in mijn mond, gevoel dat ik in mijn eigen lijf zweef (moeilijk uit te leggen maar het is een soort gevoel net voor je flauwvalt alleen minder heftig of net of je bloed uit je lijf wegtrekt), soort van dat je rond loopt maar er eigenlijk niet echt bent. Het licht filtert ook zo raar maar niet zo erg als nu. Ik heb gisteren dus toch maar de medicijnen genomen alleen vond ik nergens de spuit en heb ik maar even zo een ongevere meting gedaan. Het smaakte natuurlijk enorm bitter en ik moest heel wat drinken voor het genoeg weg was. Deze keer geen overdreven reacties gehad maar ik lag wel neer. Maar toen ik opstond had ik wel veel buikpijn, moest krom lopen van de pijn. Het kan zijn door het minder eten maar ik ben er bijna zeker van dat het komt door de medicatie. Het licht is nu nog veel erger, net of ik naar zo'n zwartwit ruisend tvbeeld kijk.

  Dit had ik na mijn eerste bericht geschreven maar nog niet geplaatst. Ik zet nu ook vaak dingen weg op tv. Radio luister ik eigenlijk nooit. Paar dagen geleden zette ik het op in de hoop rustiger te worden want ik was enorm gestresst (ben ik altijd als ik wakker word maar nu was het echt erg) maar het hielp niet, het werd alleen maar erger met die lawaai. En heb dan maar naar verschillende mensen gebeld, vriendin om me rustig te krijgen. Ik had ook gebeld naar de psychiater voor meer info maar aangezien ik niet op straat kan kon ik ook geen gesprek vastleggen. Internet kan ik niet stoppen. Ik zit bijna 12 uur aan een stuk op de computer, spelletjes spelen, dingen opzoeken. Laatste tijd is de intresse wel stukken minder maar het zou ook teveel opvallen moest ik oppeens veel weiniger aan de pc zitten.

  Alleen weet ik dat ik de slaap kan gebruiken maar het lukt me maar niet om mezelf daartoe te dwingen.

  Ik blijf knokken want de dieren hebben mij hier nodig. Moesten ze er niet geweest zijn had ik allang opgegeven.

  jij ook veel sterkte

  groetjes
• 

  Silent D

  13-10-2007 05:42

  Ik zal later reageren, hoor lawaai boven en het is bijna 6 uur en met mijn moeder hier wil ik liever sneller gaan slapen. Raak nu weer teveel in stress, eerlijk zeggen dat ik soort van bang enzo geworden ben van haar. Niet dat ze me slaat hoor maar ze zend zo'n negatieve dingen uit. Daarstraks ook al weer op mijn dak gehad dat ik me dringend in behandeling moet en ze zegt dat echt zo op een jakmanier. Ze kan niet ve rdragen dag ik overdag slaap en dan weer aan de pc ga en niets doe. Maar ik ruimde altijd snachts op. Nu doet ze weer wat ze vroeger deed, mijn plaats innemen. Ik ga dat wel doen maar geef me tijd en pak niet alles af. Hoe kan ik beter worden zo…

  Moet nu echt weg , schrijf later wel verder.
• 

  Silent D

  14-10-2007 05:04

  Raak er maar niet om te antwoorden op zo'n grote tekst, word weer lichthoofdig.

  Gewoon even zeggen dat ik nu nu voorlopig de risperdal neem om het even rustiger in mijn hoofd te krijgen. Ik ging ook iets nemen tegen depressie voor het geval het dat zou zijn maar durf niet goed omdat ze elkaar zouden tegenwerken en ik nog slechter word. Ik blijf de hoop houden dat het gauw eens zal veranderen maar heb ook meer momenten dat ik het aan geen kanten meer zie zitten en er vanalles door mijn hoofd spookt. Heb wel het gevoel dat het iets rustiger is in mijn hoofd maar dan toch weer die andere dingen, meer moodswings. Ofwel komt het door de medicatie ofwel heeft het nog wat tijd nodig. Dubbel aan de beide kanten want de afvlakking is ook niet echt super. Vooral omdat ze thuis van niets weten en ik nu nog zieker lijk te worden, althans voor hen. Hopelijk heb ik binnenkort weer wat kracht om meer dingen te doen thuis.