hallo time , je geeft indruk van de beste motivatie, dus helemaal prima! Ik ben 15 jaar geleden voor het laatst opgenomen geweest. Ik maakte me nog wel eens kwaad hoe weinig er met me gesproken werd. En aan de andere kant was ik tijdelijk te erg ziek om echt goed te kunnen praten zodat het ook het goede effect heeft, ik was bijvoorbeeld niet goed in staat te denken of herinneren of om adviezen goed te kunnen bergijpen. ACh hou op eigenlijk wat is het moeilijk. Ik praatte eens per week een halfuurtje met een vplgk. Misschien moesten ze daar veel extra werk voor doen om tijd vrij te maken. Maar ik was mezelf niet, en dan kan het gesprek niet goed slagen. Meestal waren vplgk geruststellend, zoals gekke spanningen wegnemen. Daarvoor ben ik dankbaar. Dat is misschien een goede sleutel die geruststelling, dat is een universeel menselijk gevoel. Als vplgk moet je wat antwoorden paraat zien te krijgen aanleren. Nou ja alle menselijke signalen zijn goed. Vaak hebben vplgk weinig tijd, en soms denk ik dat ze besodemieterd lui zijn. Zitten ze de hele dag in het aquarium. Is dat nu bewuste strategie om mensen zelfstandig te laten fucntioneren? Dat kan ook nog het geval zijn. Of onderbezetting.
Ik vind dit een heel waardevolle draad die je hebt opgezet. Ik zoek wel naar overleg met de “andere kant” van behandelaars. Wij kunnen toch ook echt waardevolle ideeen of ervaringen hebben.
Een klein ideetje is om met mensen een uurtje te spreken over gewoontes toen ze gezond waren. Die kun je gebruiken om mensen een richting te geven wat ze kunnen gaan doen als bezigheid. Het kan mensen zelf ook helpen misschien om een beetje inspiratie te vinden, of om zelfwaardering te vinden. (Hoewel soms kan het ook een grote teleurstelling zijn)
Wat denk jij, dat jullie altijd mensen zien in de opnamesituatie. Zouden jullie ook niet vaker mensen moeten zien als ze weer stabiel zijn op een later tijdstip? Dan krijgen jullie misschien een ander beeld van de vermogens van iemand. Of je kunt zien hoever iemand kan herstellen en wat iemand weer / nog kan. Ik heb ook wel eens gedacht aan gemengde ontmoetingsruimte. Waar opgenomen patienten patieten kunnen ontmoeten die weer thuis zijn. Iemand die al wat beter is, zou eventueel nog een ander kunnen helpen of stimuleren. Maarja eigenlijk heeft dat ook al veel beperkingen of eventuele nadelen als mogelijkheid. Maar aan de andere kant zijn kleine contacten soms heel bevorderlijk als je kijkt naar de dooie boel die vaak op afdelingen is. En een beetje aandacht maakt soms een groot verschil. Ik zou wel willen pleiten voor ervaringsdeskundige-assistent als functie. Gewoon iemand die meedoet met activiteiten op een afdeling voor wat extra aandacht of initiatief. Ook als klein voorbeeld om opgenomen mensen te helpen niet kopje onder te gaan in de narigheid van een ziektecrisis. Soms verloor ik werkelijk alle perspectief en dat zou je een beetje kunnen voorkomen, en eigenlijk eigenlijk word de ziekte wat lichter als je iets beter perspectief hebt of minder wanhoop, dus eigenlijk heb je dan ziekteverlichting. Ik gellof het echt, gesteld dat het goed zou werken.
Maar het is een idee waar nog vele kanten aan zitten, die mogelijk nadelig kunnen zijn.
Een ander idee is om samen met een patient een stemmendialoogschriftje te maken. Dat je enkele keren per week een dialoog opschrifjt van wat stemmen precies hebben gezegd. Misschien kun je dat dan nog onderzoeken, misschien zitten er ook wel duidelijke zaken in die een beter beeld geven van de patient of diens problemen. Het is ook bedoeld als uitlaatklep voor de patient en voor aandacht. Misschien voelt een patient zich iets beter als hij een ander kan vertellen wat de stemmen zeggen, delen met een ander vermindert misschien de last. Misschien kun je aan de ahnd van het schriftje ook een idee krijgen van de spanningen hoe die samenhangen met stemmenhoren. Misschien kun je dan een beetje emotie of gevoel bespreken, zoals spanningen of rot voelen als stemmen erger worden, dat is ook een handvat voor de patient. Een ander schriftje zou zijn het denkonderwerpenschrift. Waar heb je veel aan gedacht en dan invoelen hoe zwaar dat was of problematisch. Soms hangen stemmenverschijnselen samen met een zwaar belaste denkwereld, na een uur piekeren hoor ik vaak stemmen, dus het is gewoon een stukje van de sleutel tot oplossing.
Ander idee is gewoon een werkplaatsje. Gewoon de creatiefruimte gebruiken zodat patienten iets kunnen maken als ze daar zin in hebben. Bepaalde werkstukken zoals het eeuwige vogelhuisje maar dan liever anders, maar iets maken en je er op conccentreren is misschien iets goeds voor je kop. Je krijgt misschien contactmogelijkheden tussen patienten, dat de een de werkwijze uitlegt aan de nieuwe patient. Het is constructief , en iets maken en afmaken, je eigen werkstuk, dat is ook belonend, kleine tevredenhied, klein lichtpuntje in een dag. Klein lichtpuntje kan soms groot verschil maken, dus dit is misschien ook een stukje ziektevermindering en ziektevermindering is eigenlijk precies het werkdoel van de psychiatrie dus het valt helemaal in de doelstelling.
ik kan nog uren praten, je begrijpt het wel zeker, maar later verder als je dat willen zou. doei van jw
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
