Hoi Sheila,
Volgens mij ben je een ontzettend lieve zus en ik begrijp je bovenstaande mailtjes heel goed.
ik leef inmiddels na jaren medicatie zonder omdat mijn kwaliteit van leven zo beter is, ik accepteer de risico's die daarbij horen. Inmiddels ben ik door ervaring wijzer geworden, gegroeid om alles het hoofd te kunnen bieden, maar da's hard werken, zeer vermoeiend, kan niet zo sociaal zijn daardoor, etc.
Medicatie, geen medicatie en op eigen kracht verder (met achter de hand altijd de mogelijkheid tijdelijk weer even medcatie te slikken) het is afwegen van 2 kwaden. Probleem hierin is dat de hulpverlening over het algemeen alleen op medicatie hamert en bij gegronde bezwaren geen enkele stap wil ondernemen om je te helpen het zonder te doen (dreigen ze met RM enzo), terwijl je dan best wat hulp kunt gebruiken. Zo wordt het onnodig een lange, moeilijke les.
Feit is dat we dankbaar moeten zijn dat ermedicijnen bestaan, feit is ook dat er daardoor geen aandacht meer is voor de kracht in mensen zelf.