Eindhalte?

• 

  anneke

  21-07-2006 23:44

  Brian ik word hier heel kwaad om,

  Ik wens hem alle geluk ik ben er zelf bijna aan onderdoor gegaan ik kon en kan nog steeds niets meer.

  Ook ik ben helemaal geestelijk kapot zwak he dat je na drie maanden iemand die heel erg psychotisch is en er niet meer uitkomt het zelf niet meer aan kan.

  Ik was vanmorgen even in de stad ik had het gevoel of ik na 3 maanden was vrijgelaten ik was zo wereldvreemd.

  Dus praat alsjeblieft niet over steunen dat blijf ik doen tot aan mijn dood toe .

  Want het bljft mijn spetter en lieve kind.

  Met zijn eigen keuze tot het niet anders kan en dan moet met aansporing van mij en de psychiater ingegrepen worden dus is ook gebeurd.

  Denk niet dat als ik zoals vanavond hoord mam ik wil zo graag naar huis dat ik niet aan het janken ben want ook ik wil niets liever maar hij is echt heel ziek en kan gewoon niet.

  Dus veroordeel me niet groetjes Anneke
• 

  Brian

  23-07-2006 16:26

  Ik wil je niet veroordelen anneke (wat je daar dan ook mee bedoeld). Toch zul je onder woorden moeten gaan brengen, al is het niet voor mij dan voor jezelf wat het geluk is dat je voor je kind wenst. Zodra dit lukt ga jij je zo opstellen dat het bereiken ervan mogelijk wordt. Nu stop met het schrijven over deze hele kwestie want ik weet ook te weinig van jou persoonlijke situatie en ik wil ook weer niet dat jij of noix of andere gelovers in de moderne psychofarmaca gaan denken dat ik hun slechts wil belemmeren in de (slik)vrijheid. Ik ben ook niet boos op de arme patienten of op hun familie. Wel op de media en wetgeving die de industrie ongewild stimuleerd. Ik vind het ook heel erg dat je niet meer steun hebt in deze moeilijke tijden en dat je hierdoor genoodzaakt bent de geestelijke gezondheidszorg te moeten raadplegen. En een onpersoonlijk iets als het schizofrenie forum. Hopelijk blijft bij jou toch iets hangen van mijn waarschuwende boodschap. Ik heb tevelen al deze verkeerde weg zien kiezen. Beter in een doodlopende steeg eindigen dan in het ravijn.
• 

  anneke

  23-07-2006 20:33

  wat denk je van het juiste pad ingaan ipv doodlopende steeg.

  Anneke
• 

  Sytse

  23-07-2006 20:58

  Je hebt wel gauw je oordeel klaar Brian wat denk je dat ouders of partners staan te juichen als ze opgenomen moeten worden?

  Als je ziet hoe deze patiënten er aan toezijn hoe diep ze verwijderd zijn van eigen persoonlijkheid, hoe hun dekbeelden verstoord zijn, wat voor beelden ze voor hun ogen krijgen, wat stemmen bij hen teweeg kan brengen, zelfs zelfmoord.

  Weet dan dat medicatie een hulp middel kan zijn om het leven toch zin tegeven inplaats van levens lang opgesloten te zitten wat heel vroeger vaak gebeurde.

  ☺
• 

  Brian

  23-07-2006 23:41

  Natuurlijk uitzonderingen. Ik spreek over de vernormalisering en de gretigheid waarmee artsen ons antidepressiva voorschrijven. Hier heb ik geen respect voor. Wel voor de armen die eraan MOETEN en die die denken dat het lekkere snoepjes zijn (die zijn er meer dan je denkt).
• 

  Creat

  24-07-2006 01:39

  Wel Sytse psychiaters hebben ook snel hun oordeel klaar en kun jij begrip opbrengen voor mensen die tegen de psychiatrie zijn omdat ze er onjuist zijn behandelt of onteregt inzaten meen jij the kunnen bepalen wat de juiste denkbeelden zijn of wat de juiste persoonelijk heidt is want jouw denk beelden kloppen ook niet volgens ons stel je maar eens voor dat je om de meening die je hier tentoonstelt zou worden opgesloten ik vraag me af als je dat kunt : Creat
• 

  anneke

  24-07-2006 10:39

  Als laatste wil ik er nog 1 ding over zeggen.

  Prima als je zonder medicijnen kan maar neem maar van mij aan mijn zoon en anderen niet.

  En die slikken het heus niet als snoepjes of drugs want dat is het niet.

  Jammer voor Brian en sytse dat jullie slechte ervaringen hebben met de psychiaters ik niet en ben blij dat ze er zijn.

  Maar aan de andere kant gelukkig dat jullie wel zonder medicijnen kunnen.

  Groetjes Anneke
• 

  Sytse

  24-07-2006 22:47

  Ben ik helemaal met je eens anneke,

  deze ervaring heb ik in mijn leven ook ondervonden

  met mijn partner, en prettig is het niet.

  Maar sta aan haar kant en ben er voor haar de laatse keer

  nu 3 jaar geleden is ze een jaar opgenomen geweest maar niet

  weer helemaal de oude geworden, ze zit nu in een verzorgingshuis.

  Helaas het kon niet anders maar zij is daar gelukkig ze is een dankbaar mens

  altijd blijmoedig, voor mij en de kinderen een voorbeeld hoe je ondanks alle

  tegen slagen toch iets kunt betekenen voor je medemens, een voorbeeld voor velen.

  ☺
• 

  anneke

  24-07-2006 23:55

  sytse ik sta helemaal aan zijn kant maar als je kind in huis loopt ik ben 6 jaar,

  Opa haalt mijn hart en maag weg en breekt mijn rug.

  Geen medicatie nou dit kan dus niet .

  Hij at niks en ik moest met hem al s middags om 2 uur naar bed omdat hij bang was en nog steeds is,

  alhoewel hij nu bijna 2 weken is opgenomen en het beter met hem gaat hij krijgt nu hadol en heeft een vrijdag bloed geprikt en gaat dan over op de leponex.

  Ik kan je zeggen ik ben heel blij dat het beter met hem gaat.

  Hij zit nu nog op een gesloten afdeling maar omdat het goed met hem gaat krijg hij wat vrijheden en dat betekent dat ik morgen met hem naar buiten mag super toch,

  zeker met een kind die echt aan de afgrond zat .

  Ik weet niet hoe oud je vrouw is maar viind het oo zo zielig dat het zo voor jou moet eindigen zij weet er niets van maar jij ooo zoveel en laat brian maar kletsen ik heb ook een vader in een verzorgingstehuis dus ik weet wat daar afspeelt.

  En dat doe je allemaal niet voor je lol.

  Petje af wat je heb doorgemaakt en hoop dat je zelf nog een beetje geluk heb want dat heb je wel verdiend

  Groetjes van een moeder met zoon van 19 met schizofrenie
• 

  Sytse

  25-07-2006 21:27

  Het is altijd heel gemakkelijk een oordeel te vellen je laat je geliefde niet zomaar opsluiten, je probeert alles wat in je vermogen ligt, maar als het zover uit de hand loopt dat het gewoon niet meer hanteerbaar is doe je wat.

  Je komt ook niet zomaar voor jan @!#$ in op de psychiatrie weet niet of Brian dat beseft daar gaat heel wat vooraf voor het zover is.

  Je gaat zelf door een hel, de patiënt weet niet wat ie doet maar jij als partner ervaart alles met zijn volle verstand kan je verzekeren dat het heel wat van je vergt kost heel wat energie van jezelf.